خرمگس

خرمگس هیچ از عشق نمی دانست . اصلا معنی محبت کردن را بلد نبود . جز آزار و اذیت اهالی باغ ، سرگرمی دیگری نداشت . ولی این روزها ، خود را به شکل پروانه در آورده بود . مانند پروانه راه می رفت ، مثل او پرواز میکرد در ظاهر مثل او به گلهای باغ مهربانی می کرد، مانند پروانه ادای عاشقان دلسوخته را در می آورد . ولی خرمگس عاشق نبود . او اصلا از دنیای عشق چیزی سر در نمی آورد . به همین خاطر ، زمانی که پای سوختن و فدا شدن به میان آمد ، خیلی زود بهانه ای پیدا کرد و باغ را ترک کرد . بعد از اینکه رفت ، تازه گلهای باغ شناختنش .اما پروانه در عشقش ثابت قدم بود، او صادق بود ، خالص بود ، ناب ترین احساس قلبی خود را نثار گلهای باغ می کرد ، با مهربانی به گرد گلها می چرخید ، برایشان آواز دلدادگی می خواند. و با قصه های شیرین خود بر غصه های اهل باغ خط می کشید . در توفان ها و گردبادها همراهشان بود . گلهای خسته و بیمار را تیمار میکرد . و مثل مادری مهربان از غنچه های تنها و غمگین پرستاری می کرد پروانه بر عشقش وفادار بود . و سرانجام همزمان با کوچ گلهای سرخ باغچه ، از اشتیاق عشق ، سوخت و خاکستر شد . این بود سرنوشت دلپذیر پروانه